Krzysztof Manikowski

Apel

Mam na imię Krzyś i mam 5 lat. Zanim jeszcze się urodziłem, lekarze zdiagnozowali u mnie wodogłowie. Już w brzuszku mamy zostałem poddany kilku zabiegom ratującym mi życie.

Gdy miałem 6 dni, przeszedłem operację wstawienia zastawki komorowo-otrzewnowej. Rok po moich narodzinach przeprowadzono operację plastyki czaszki, by przywrócić mojej główce prawidłowy kształt. Gdy miałem pół roku, zauważono, że mam uszkodzone nerwy wzroku. Przy obecnej wiedzy medycznej taka diagnoza brzmiała jak wyrok: nie będę widział. Ale moja mama powiedziała, że przecież miałem się nie urodzić, miałem nie oddychać, miałem się nie uśmiechać i nie chodzić. A jednak ci, którzy tak mówili, mylili się. Dlaczego więc nie miałbym widzieć? I wiecie co? Ja widzę! Może nie tak dobrze jak mój brat bliźniak, ale niedowidzenie nie przeszkadza mi w poznawaniu świata. Uwielbiam muzykę i zapachy. Lubię szelest liści i zapach trawy. Jestem podopiecznym Stowarzyszenia Tęcza i Instytutu Dzielny Miś, cyklicznie jeżdżę na turnusy rehabilitacyjne i ćwiczę wzrok, ale to, co może mi najbardziej pomóc, to kosztowna OPERACJA ZA GRANICĄ.

Drodzy Państwo, serdecznie dziękujemy za dotychczasowe wsparcie, które w realny sposób przełożyło się na sukcesy Krzysia. Stąd gorąca prośba o dalszą pomoc w gromadzeniu środków na jego rehabilitację i kolejne operacje w zagranicznej klinice.