Krzysztof Manikowski

Apel

Mam na imię Krzyś i mam 4 latka. Zanim jeszcze się urodziłem lekarze zdiagnozowali u mnie wodogłowie. Już w brzuszku mamy zostałem poddany kilku zabiegom ratującym mi życie. A gdy miałem 6 dni przeszedłem operację wstawienia zastawki komorowo-otrzewnowej. W rok po moich urodzinach przeprowadzono operację plastyki czaszki w celu przywrócenia prawidłowego kształtu mojej główce.

Jak przystało na dzielnego malucha już chodzę, biegam, wspinam się i wymyślam psoty. To wszystko zasługa codziennej rehabilitacji, a każdy mój dzień jest bardzo pracowity. Ćwiczę metodą Vojty, NDT Bobath, chodzę na terapię wzroku, mam zajęcia z psychologiem, optometrystą i logopedą. Lekarze mówią, że moim najlepszym terapeutą jest jednak mój brat bliźniak, który ma głowę pełną pomysłów na zabawę. Gdy miałem pół roku, zauważono, że mam USZKODZONE NERWY WZROKU. Przy obecnej wiedzy medycznej, taka diagnoza brzmiała jak wyrok: nie będę widział. Ale moja mama powiedziała, że przecież miałem się nie urodzić, miałem nie oddychać, miałem nie uśmiechać się i nie chodzić. A jednak ci co tak mówili się mylili. Dlaczego więc nie miałbym widzieć? I wiecie co? Ja widzę! Może nie tak dobrze jak mój brat ale niedowidzenie nie przeszkadza mi w poznawaniu świata. Uwielbiam muzykę i zapachy. Lubię szelest liści i zapach trawy. Jestem podopiecznym Stowarzyszenia Tęcza, cyklicznie jeżdżę na turnusy rehabilitacyjne, ale to co może mi najbardziej pomóc to kosztowna OPERACJA ZA GRANICĄ. Drodzy Państwo, serdecznie dziękujemy za dotychczasowe wsparcie, które w realny sposób mogliśmy przełożyć na sukcesy Krzysia.

Drodzy Państwo, serdecznie dziękujemy za dotychczasowe wsparcie, które w realny sposób mogliśmy przełożyć na sukcesy Krzysia. Stąd gorąca prośba o dalszą pomoc w gromadzeniu środków na jego rehabilitację i kolejne operacje w zagranicznej klinice.