Wiktoria Oleksy

Apel

Narodziny naszej Wiktorii były dla nas rodziców ogromnym wstrząsem psychicznym. Do samego końca nie wiedzieliśmy, że nasze wyczekane dziecko urodzi się z Trisomią 21, Zespołem Downa. Tą informację dostaliśmy po porodzie. Łzy szczęścia zamieniły się w łzy bezradności. W tamtym momencie nie zdawaliśmy sobie w ogóle sprawy czym tak naprawdę jest Zespół Downa. Brak jakichkolwiek wcześniejszych informacji powodował lęk przed nieznanym oraz dużą trudność w zaakceptowaniu naszego dziecka. Dodatkowo świadomość, że w domu na siostrę czeka starsze rodzeństwo, a zamiast szybkiego powrotu w bezpieczne miejsce zostaliśmy w szpitalu przez następny miesiąc. Ciągłe badania, obserwacje i widok Wiktorii pod tlenem w szpitalnym łóżeczku.. nie życzę tego żadnemu z rodziców. Jednak wsparcie mojego męża w tych momentach było nieocenione. Spędzał w szpitalu tyle czasu ile mógł i później wracał do domu, do dzieci.

Obecnie Wiktoria ma 16 miesięcy. Jednak jej rozwój motoryczny jest opóźniony o około 6 miesięcy. Z powodu obniżonego napięcia mięśniowego nie potrafi wejść w wysoki podpór, nie czworakuje. Dopiero od niedawna zaczęła sama siadać i pełzać. Ma również wadę wzroku, która nie pozwala jej widzieć świata z bliska. dlatego też nosi okularki. Jednym z piękniejszych obrazów, które mam przed oczami, jest widok szczęśliwej Wiktorii z błyszczącymi oczami, kiedy pierwszy raz ubrała swoje okulary i w końcu mogła zobaczyć rodziców i rodzeństwo wyraźnie, takimi jacy są. Jej radość, a zarazem zdziwienie było nie do opisania.
Na ostatnim badaniu słuchu wyszedł jej wynik lekkiego niedosłuchu, nie słyszy szeptów i cichych rozmów. Wiktoria również nie ma nadal ani jednego zęba. Co utrudnia jej spożywanie posiłków w normalnych formach. Nadal w większości je rozdrobione pokarmy.

Razem z Wiktorią uczęszczamy do fizjoterapeuty. Wiktoria ćwiczy, a my uczymy się jak walczyć o sprawność naszego małego Aniołka. Chodzimy również do logopedy, gdzie uczymy się specjalnego języka migowego, dzięki, któremu nasza wspólna komunikacja będzie łatwiejsza i bardziej zrozumiała. Wraz z zespołem Downa przychodzi też duże osłabienie odporności, przez które Wiktoria ciągle łapie zapalenie dróg oddechowych. Jesteśmy wtedy bardzo często zmuszeni zostać z nią w szpitalu z powodu bardzo niskiej saturacji.

Razem, wspólnymi siłami, pomóżmy naszej Wiktorii stać się jak najbardziej samodzielną dziewczynką w życiu codziennym. Nie będzie to łatwa droga, ale zmierzając na szczyt nie możemy narzekać, że ciągle jest pod górkę. Dlatego chcemy, aby Wiktoria uczęszczała na turnusy rehabilitacyjne, które pozwoliłyby na jej rozwój motoryczny oraz psychiczny. Zwracamy się więc z prośbą do Państwa o podzielenie się z nami 1.5% waszego podatku i każdą drobną wpłatą. Państwa pomoc jest dla nas nieoceniona.