Teodor Mojżeszek

Apel

Zapewne znacie już część naszej historii, przez którą przebrnęliśmy razem z Teodorem. Nie była to łatwa droga. Choroba genetyczna, operacja serca, ciężkie powikłania niosące sepsę i w efekcie 3-miesięczną walkę w szpitalu o życie.
Niestety zespół DiGeorge’a, na który choruje nasz syn, niesie za sobą wiele różnych objawów. Teoś ma już 4,5 roku, nie mówi, a przede wszystkim nie rozumie. Jedynym ratunkiem są wizyty u neurologopedy, najlepiej jak najczęściej. Dzięki temu poznajemy komunikację alternatywną AAC.

Nasz maluch nie jest w stanie nawet okazać swoich potrzeb, ale systematyczna terapia przynosi efekty, krok po kroku. Regularnie wykonujemy elektrostymulację oraz mikroprądy mózgu. To jest kolejna szansa na to, że Teoś w końcu wypowie swoje pierwsze słowa. Dzięki Waszemu wsparciu Teodorek zaczął chodzić na początku roku. To jest przeogromne szczęście, ponieważ to kolejny krok do samodzielności. Te kroki jednak wymagają wsparcia. Teoś potrzebuje ortez, które musimy regularnie wymieniać, aby poprawić jego postawę i skorygować koślawość stóp. Upośledzenie Teosia określono jako głębokie, czyli najcięższe. Teoś uczęszcza do grupy rewalidacyjnej przeznaczonej właśnie dla takich dzieci. Nie jest to przedszkole, choć tego – tej normalności – pragnę dla swojego dziecka najbardziej. Musimy jednak patrzeć realnie. Teoś jest tam szczęśliwy, ma świetną opiekę. Wymaga na ten moment stałej rehabilitacji, intensywniejszej niż dotychczas, zajęć z logopedą i terapii SI. Obecnie czekamy na przyjęcie do szpitala na oddział neurologii. Czeka nas leczenie ząbków w narkozie. Zespół DiGeorge’a niesie za sobą także problemy z zębami: hipoplazję szkliwa i hipomineralizację, co zwiększa ryzyko próchnicy z powodu bardzo niskiej odporności. Duża wada wzroku to kolejny problem, który musi być kontrolowany przez okulistę. Teoś regularnie zmienia moce szkieł i oprawy. Cewnikowanie serca, które odbyło się w kwietniu 2023 roku, przebiegło bardzo dobrze, ale nie przyniosło oczekiwanych efektów. Mimo to, strach o życie podczas zabiegu był taki sam jak ten, który przeżywaliśmy w lipcu 2020 roku, gdy nasze serca zamierały co chwilę ze strachu o nasze dziecko podczas najpoważniejszej operacji, której doświadczyliśmy. Teoś nadal odbywa regularne wizyty u kardiologa. Jego serduszko musi być pod stałą kontrolą, gdyż w przyszłości czeka nas jeszcze wymiana zastawki. Prosimy Was gorąco o wsparcie, o szansę, aby w przyszłości nasz Teoś mógł pracować, mieć rodzinę i cieszyć się życiem, aby mógł iść do szkoły, na studia, spełniać się i żyć. To dzięki Wam, ludziom o wielkich sercach, ten mały łobuz, który wygląda tak niewinnie, ma szansę na lepsze chwile! Zawsze uśmiechnięty, zawsze pogodny i gotowy w każdym momencie na całusa i przytulanie! Mam nadzieję, że kiedyś usłyszycie z jego ust „dziękuję”.