Gabriel Skwarek

Apel

Cześć, tu Gabryś. Urodziłem się 1.09.2022 r. i mam za sobą już ponad 150 zajęć z fizjoterapeutami i neurologopedami łącznie, a także 3-miesięczną przerwę od zajęć. Dzięki funduszom, które otrzymaliśmy od Was, mam szansę na realizację jeszcze więcej zajęć, a może nawet pojadę na turnus rehabilitacyjny?

Moja historia nie jest nadzwyczajna. Zostałem obdarzony dodatkowym chromosomem – zdiagnozowano u mnie trisomię 21, znaną jako zespół Downa. Ale to nie koniec niespodzianek, jakie moje małe ciałko przygotowało dla świata – mam również wadę serduszka, polegającą na ubytku przegrody przedsionkowo-komorowej oraz wspólnej zastawce przedsionkowo-komorowej. Po urodzeniu miałem trudności z oddychaniem samodzielnie, więc pierwsze 10 dni życia spędziłem pod wspomaganiem oddychania. Po 18 dniach od urodzenia wróciłem do domu. Kilka dni później rozpoczęły się moje pierwsze zajęcia u fizjoterapeuty. Niestety, ze względu na moją wadę serca, nie mogłem ćwiczyć z pełną siłą. Bardzo szybko się męczyłem i po 10 minutach musieliśmy kończyć zajęcia. Mimo to rodzice się nie poddali i dzielnie wozili mnie na kolejne i kolejne zajęcia.

Pod koniec lutego 2023 r., kilka dni przed tym, jak miałem skończyć 6 miesięcy, trafiłem na stół operacyjny. Kardiolodzy przez 7 godzin stali nade mną i łatali wszystkie dziurki i ubytki w moim serduszku. Na szczęście operacja się udała. Po 4 dniach na Oddziale Intensywnej Terapii i 12 na oddziale kardiochirurgii wróciłem do domu.

Do maja miałem zakaz jeżdżenia na zajęcia. Jednak to mi nie przeszkadzało. Dzięki operacji moje serduszko lepiej pracowało i sam osiągnąłem kolejne kamienie milowe w rozwoju. W wieku 8 miesięcy potrafiłem już sam się obracać i osiągnąłem wysoki podpór. Ćwiczenia przed operacją trochę wzmocniły mój brzuszek, więc byłem na tyle silny, że mogłem tego dokonać. W pewnym momencie się zatrzymałem. Wróciłem na zajęcia i w wakacje nauczyłem się pełzać. Jednak dopiero pod koniec listopada odkryłem raczkowanie (w wieku 14 miesięcy – zdrowe dzieci już często wtedy uciekają rodzicom na nogach, ale wiem, że ja niedługo też zacznę tak robić).

Przede mną kolejne zajęcia i kolejne umiejętności do nabycia. Chciałbym być dzieckiem, a potem dorosłym, który potrafi mówić o swoich potrzebach i emocjach. Dzięki Waszej pomocy i współpracy z wieloma specjalistami, pewnego dnia powiem: "Mamo, tato! Nie musicie się o mnie martwić, bo jestem samodzielny!". Za każde wsparcie serdecznie dziękuję i obiecuję, że nie zmarnuję żadnej szansy na normalne życie.

Gabryś