Franciszek Feruga

Apel

Cześć, mam na imię Franio.
Niektórzy mówią na mnie waleczny_Franio, bo choć mam dopiero niespełna cztery latka, to już przeszedłem więcej, niż niejeden dorosły.

Moja historia zaczęła się jeszcze zanim przyszedłem na świat. W 16. tygodniu ciąży mama usłyszała słowa, których żadna mama nigdy nie powinna usłyszeć — że w jej maleńkim synku wirus cytomegalii wyrządził ogromne szkody. Że moje życie będzie pełne granic, których nie da się przekroczyć. Że nie będę chodził, mówił, a nawet podniesienie główki może okazać się zbyt trudne.

A jednak jestem tutaj. Walczę. I każdego dnia udowadniam, że nadzieja potrafi być silniejsza niż najtrudniejsze rokowania.

Moje pierwsze kroki, nieśmiałe słowa, coraz bardziej świadome spojrzenia – to małe cuda, które wydarzyły się tylko dzięki pracy, której na co dzień nikt nie widzi. Każdy tydzień to 14 godzin fizjoterapii i zajęcia z grona specjalistów: neurologopedów, terapeutów wzroku, pedagogów i wielu innych. Z mamą przemierzamy całą Polskę w poszukiwaniu kolejnych szans, kolejnych metod, kolejnych promyków nadziei.

Największe postępy dają turnusy rehabilitacyjne – intensywne, wymagające, często bolesne… ale przynoszące efekty, które wzruszają lekarzy i dają mamie siłę na kolejne dni. Niestety każdy taki turnus to koszt ponad 10 tysięcy złotych, a przede mną jeszcze wiele ich potrzebnych, jeśli mam stanąć na własnych nogach i kiedyś powiedzieć: „Mamo, dziękuję”.

Robimy wszystko, co w naszej mocy, ale bez pomocy dobrych ludzi ta walka zaczyna nas przerastać.

Dlatego proszę Cię z całego mojego małego serduszka – przekaż 1,5% podatku na moją rehabilitację.
Dla Ciebie to tylko chwila, kilka cyfr w formularzu.
Dla mnie – szansa na nowe słowa, kolejne kroki, lepsze życie.

Twój 1,5% może sprawić, że jutro będzie dla mnie odrobinę łatwiejsze.
Że moja mama będzie mogła oddychać spokojniej.
Że nadal będę mógł udowadniać, że warto się nie poddawać.

Dziękujemy Ci z całego serca.
Zawsze uśmiechnięty, zawsze waleczny_Franio