Adrian Kielar

Apel

Mój syn Adrian urodził się w kwietniu 2004 roku. Choroba syna zaczęła się na kilka miesięcy przed jego 4 urodzinami. Postępowała tak szybko, że prezenty z okazji urodzin odbierał między jedną a drugą chemią w szpitalu. Wtedy też usłyszeliśmy diagnozę, która brzmiała, jak wyrok – białaczka limfoblastyczna. Początkowo wydawało się, że będzie dobrze, że szybko zapomnimy o chorobie. Niestety, Adrian po trzech miesiącach w szpitalu, wrócił do domu tylko na dwa dni. Po tym czasie mieliśmy wrócić, gotowi na następną porcję chemii. Ten powrót był dla nas jak cios – okazało się, że pojawiły się komplikacje po poprzedniej chemioterapii, co miało skutkować dużo drastyczniejszą kolejną. Później przygotowani po serii badań na przeszczep, pełni nadziei oczekiwaliśmy na operację – kolejny cios – dawca się wycofał, a czas leciał dalej. Zaliczyliśmy kolejne naświetlania i wizyty w szpitalu, pojawiło się światełko w tunelu – choroba nie postępowała. Lekarze mówili, że wystarczy przeczekać 5 lat, jeśli choroba się nie wznowi, Adrian będzie żył normalnie. Nasze życie wróciło do normy. Minęło 7 lat normalnego życia. Tylko 7 lat. Po rutynowych badaniach okazało się, że syn ma nawrót choroby, do tego wyjątkowo trudny. Jednego dnia straciliśmy wszystko, co tak bardzo chcieliśmy odbudować…

Adriana czekała najmocniejsza, jak dotąd chemia. Na szczęście znalazł się dawca. Syn jest już po przeszczepie. Niestety ciągle pojawiają się nowe komplikacje. Organizm Adriana jest wycieńczony silną chemią, którą nadal przyjmuje. Ma założony cewnik centralny do żyły głównej. Czeka nas długa intensywna rehabilitacja oraz leczenie. Samotnie wychowuję dwójkę dzieci. Zmuszona opiekować się synem, musiałam zrezygnować z pracy. Dlatego proszę o pomoc. Za każde wsparcie serdecznie dziękuję. Wdzięczna mama.