Adela Tarczewska

Apel

O mojej chorobie rodzice dowiedzieli się, jak byłam jeszcze w brzuszku, ale już dawałam mamie o sobie znać kopniakami. Serca moich rodziców pękły na milion kawałków. Od tego momentu wszystko było podporządkowane pod moją chorobę.
Urodziłam się w WUM w Warszawie, żeby od razu być pod specjalistyczną opieką. Niestety po urodzeniu nie mogłam przywitać się z rodzicami, musiałam dostać wsparcie intensywnej terapii. Przez miesiąc jedynym domem, jaki znałam, był szpital, dopiero po tym czasie mogłam poznać mojego braciszka, który dzielnie na mnie czekał i tęsknił za mamą. Niestety, w domku byłam tylko 3 tygodnie, z atakiem anoksemicznym karetka zabrała mnie z powrotem w znajome mi miejsce. 3 tygodnie później przeszłam moją pierwszą wielogodzinną operację serduszka w krążeniu pozaustrojowym. Operację ratującą życie, ale nie poprawiającą komfortu mojego życia. Po niej osłabłam, przestałam jeść, od tego czasu jestem karmiona sondą i specjalnym wysokokalorycznym mlekiem. Wróciłam do domu, ale co chwila znowu musiałam zostawiać brata i tatę-wracać do szpitala. Z 6 miesięcy mojego życia- 3 spędziłam w szpitalu. Zmieniając sale, oddziały i piętra, w listopadzie przeszłam kolejną operację serduszka, niestety nie ostatnią.
Po 1 operacji okazało się, że nie słyszę prawie wcale, czekam na kwalifikację do implantu i na pierwsze aparaty. Przez to, że nie słyszę trudno mi się rozwijać, chociaż bardzo się staram.
Rodzice robią, co mogą, żeby mi pomóc. Jeżdżą ze mną na rehabilitację ruchową, do neurologopedy i na wiele innych zajęć i badań, bardzo chcą mi pomóc, żebym kiedyś nie różniła się od rówieśników i mogła bez ograniczeń bawić się z moim braciszkiem.
Niedługo zacznę dodatkowo rehabilitację słuchu i mowy.
Zebrane środki pomogą mi korzystać z większej ilości rehabilitacji, turnusów. Dadzą mi większe możliwości rozwoju oraz szybszy dostęp do prywatnych wizyt u specjalistów. Bardzo bym chciała, żeby mama i tata chociaż w tym zakresie mogli przestać się martwić.