Adam Prządka

Apel

Cześć, jestem Adam, mam 6 lat, mam autyzm. Nie wiem co to znaczy, ale często to słyszę. Lubię kiedy każdy dzień jest taki sam, przewidywalny.

Kiedy wstaję rano, w kuchni czeka na mnie mój fioletowy kubek z sokiem malinowym i płatki, ale bez mleka, nie lubię go. Potem wracam do łóżka, zdejmuję skarpetki i czekam, aż mama mnie podniesie, wyciągnie z łóżka i znowu ubierze. Wtedy jedziemy do przedszkola. Tam czekają na mnie moi terapeuci. Pani logopeda, pani od sensoryki, terapii ręki i pan fizjoterapeuta. Moimi ulubionymi zajęciami jest biofeedback, bo mogę wtedy oglądać bajkę. Po przedszkolu zwykle wracamy do domu i jemy obiad. Najbardziej lubię spaghetti, ale bez sosu, tylko suchy makaron. Po obiedzie jest czas na zabawę. Dużo wtedy biegam, macham rękoma, wspinam się na wszystko i krzyczę. W ten sposób rozładowuję emocje. Czasami moje młodsze rodzeństwo chce się ze mną bawić, ale ja najlepiej czuję się we własnym pokoju, zakopany w pluszakach i książkach. Bardzo lubię książki, najbardziej te o zwierzętach. Znam i rozpoznaje wszystkie zwierzęta. Szybko się uczę i w kółko powtarzam zdania, które już kiedyś słyszałem.

Niektóre dni różnią się od siebie i rodzice każą mi wtedy przerwać zabawę i iść do logopedy lub na sensorykę. Lubię te zajęcia, ale czasem nie mam ochoty na nie iść. Kiedy nie chcę czegoś robić zaczynam szczypać i bić innych pięściami, chociaż czasem okazuję też w ten sposób, że kogoś lubię. Bardzo lubię szczypać tatę, szczególnie po całym dniu, kiedy długo go nie widziałem. Nie rozumiem dlaczego tata się wtedy denerwuje. Skoro mnie to nie boli, to innych chyba też nie? Przed kolacją jest bajka w TV. Ostatnio moja ulubioną jest „Przytul mnie”. Znam ją na pamięć i naśladuję to co robią bohaterowie. Na podwieczorek rodzice dają mi jabłka, to jedyne owoce, które lubię. Mogę zjeść nawet 3 na raz, ale muszą być w całości i koniecznie czerwone. Po bajce jest kolacja. Jem wtedy suche naleśniki z cukrem, jogurt lub suche płatki. Po kolacji jest kąpiel, a potem czas na czytanie książeczek i masaż. Wtedy moje rodzeństwo idzie spać, ale ja nie jestem zwykle zmęczony i zasypiam dużo później. Czasem budzę się też w środku nocy, pełen energii i chcę się bawić. Nie rozumiem dlaczego rodzice każą mi wtedy znowu spać.

Lubię kiedy każdy dzień wygląda podobnie. Nie lubię zmian, ani nowych miejsc. Nie lubię hałasu. Nie umiem sygnalizować swoich potrzeb, nie umiem mówić o swoich uczuciach. Nie umiem walczyć o swoje, ani nie umiem prosić o pomoc. Dobrze, że moi rodzice zawsze wiedzą czego potrzebuję.

Jako podopieczny Fundacji „Serca dla Maluszka” proszę o Twoje wsparcie w postaci 1,5% podatku oraz wpłaty drobnych darowizn na moją terapię, tak abym w przyszłości mógł jak najlepiej funkcjonować jako dorosły człowiek.

Z całego serca dziękuję za okazaną pomoc,
Adam z rodzicami