Emilia Migalska

Apel

Jestem Emilka i od początku moja droga na ten świat była bardzo wyboista. Ja tego na szczęście nie pamiętam, ale podobno już w 17. tygodniu ciąży zaczęły się kłopoty. Mój pęcherz przestał się opróżniać i z czasem zaczął przypominać ogromny balon. Doszło do wstecznego odpływu moczu z pęcherza do moczowodów i dalej do nerek. W 20. tygodniu mojego płodowego życia przeszłam pierwszą operację, której celem było opróżnienie pęcherza. Niestety do tego czasu doszło już do nieodwracalnych zmian w nerkach. Mama odchodziła od zmysłów, moje nerki traciły wydolność. Ja coraz mniej w brzuszku siusiałam, produkując coraz mniej wód płodowych, co doprowadziło do zagrażającego ciąży małowodzia.

W 32. tygodniu ciąży lekarze zaczęli zastanawiać się nad wywołaniem porodu, ale mama uparła się, że mnie donosi, a ja dzielnie ją w tym wspierałam produkując choć odrobinkę moczu. Finalnie udało nam się dotrwać do 38. tygodnia, kiedy to wreszcie poznałam moich rodziców.

Niestety w trzeciej dobie życia sytuacja zaczęła bardzo się komplikować, parametry zatrucia organizmu szybowały w górę, a ja narobiłam rabanu na całą Warszawę jadąc karetką na sygnale do Centrum Zdrowia Dziecka. W szóstej dobie znalazłam się w stanie zagrożenia życia i dzień później przeszłam skomplikowaną operację wszczepienia cewnika Tenckhoffa do dializ otrzewnowych. W trzecim miesiącu przeszłam kolejną operację wyłonienia wezikostomii - to taka dziurka w brzuszku wychodząca prosto z pęcherza, która umożliwia swobodny odpływ moczu. Odbarczenie pęcherza oddaliło widmo dializ otrzewnowych, ale niestety nie uratowało moich nereczek. Obecnie mam V (najwyższe) stadium niewydolności nerek i jestem aktywna na Krajowej Liście Oczekujących na Przeszczepienie Nerki Poltransplant.

Niestety, poza niewydolnymi nerkami i niesprawnym pęcherzem mam jeszcze problem z układem pokarmowym i od lutego 2021 jestem karmiona przez nosek – sondą nosowo-żołądkową. Mimo intensywnej rehabilitacji i terapii logopedycznej nie nauczyłam się jeszcze samodzielnie jeść. Stąd przede mną już wkrótce (Q1 2023) kolejna operacja – wyłonienia gastrostomii odżywczej (dziurka w brzuszku do karmienia wprost do żołądka).

Moja mama wierzy, że energia podąża za myślą, dlatego przede wszystkim bardzo Cię proszę o ciepłe myśli o moim zdrowiu. Kiedy lekarze stają się bezradni, być może to właśnie Twoja myśl, dobra energia czy modlitwa dadzą mi siłę. Podobno nie ma dla mnie lekarstwa, podobno nerki się nie regenerują. A jednak już nie raz, kiedy lekarze pisali najczarniejsze scenariusze, pokazywałam, jak silna jest moja wola życia i jak dzielną jestem dziewczynką. Jeśli dodatkowo zechcesz wesprzeć mnie przekazując 1,5% podatku lub darowiznę, będę bardzo wdzięczna.

Po niemal roku ciągłego pobytu w szpitalu nareszcie doczekałam wyjścia DO DOMU. Zobaczyłam to, o czym opowiadała mi mama przez te wszystkie trudne dni - słońce, drzewa, sikorki, nasz dom i psiaka, który tak długo na mnie czekał. I choć co 2-6 tygodni wracam do szpitala na kontrolne badania, to już wiem, że na mnie też czeka świat poza szpitalem. Już wiem, że jest o co walczyć. Trzymajcie za mnie kciuki!