Karolina Fiałek

Apel

Cześć! Jestem Karolinka, mała dziewczynka, niesforny skarb moich rodziców! Jestem też wyjątkowa. Parę dni po urodzeniu zapomniałam, jak się oddycha. W wyniku czego mam obniżone i wzmożone napięcie mięśniowe w kończynach. Słabo połykam, dlatego lekarze założyli mi w brzuszku rurkę, która nazywa się PEG. Dzięki niej mogę jeść i rosnąć.

Codziennie walczę z okropna chorobą refluksową, która powoduje, że bardzo boli mnie brzuszek a jedzonko cofa mi się do buzi. Rodzice mówią, że jestem bardzo dzielna i daję radę. Zapomniałam Wam powiedzieć, że mam nie jedną, ale dwie rureczki. Przez jedną jem jedzonko, a druga pomaga mi oddychać. Mama mówiła, że każdy może mieć marzenia i wierzyć w ich spełnienie. Wiecie co, ja wierzę, że kiedyś pozbędę się tych moich rurek. Wiem, że muszę dużo pracować, ale na pewno uda mi się tego dokonać. Może i są fajne, ale ja ich wcale nie lubię. Dlaczego? Trzeba je wymieniać, odsysać wydzielinę z rurki w szyi, zmieniać gaziki a to wierzcie mi na słowo, wcale nie jest przyjemne, nie lubię tego, ale mimo to staram się wytrzymać. Nie potrafię jeszcze mówić, ale za to psocić tak.Jestem bardzo uparta, czasami pokazuje złości, ale najbardziej lubię się uśmiechać. Wiecie, dlaczego? Bo uśmiech to najpiękniejszy prezent jaki mogę dać drugiej osobie. Innym pięknym prezentem jaki mogę dać moim rodzicom i Wam są moje kroki do przodu. Nie potrafię jeszcze siedzieć ani chodzić, ale wierzę, że dzięki Waszej pomocy codziennie będę stawiać nowe kroki do przodu. Dziękuję, że pomagacie spełnić mi moje największe marzenie.

Pozdrawiam Was serdecznie
Karolinka mała psotnica