Monika Mosór

Apel

Nazywam się Monika Mosór, mam 28 lat i od urodzenia toczę walkę, której nie wybrałam. Nie jest to walka o pełne zdrowie, bo wiem, że ono nigdy nie będzie w moim zasięgu. To walka o coś znacznie bardziej realnego – o życie z mniejszym bólem, o niezależność, o godność.

Urodziłam się z przepukliną oponowo-rdzeniową. Dla lekarzy to medyczny termin. Dla mnie – codzienność pełna cierpienia, ograniczeń i wyzwań. Moje ciało nie działa tak, jak bym chciała. Zamiast beztroskiego biegu po łące, nauczyłam się poruszać na wózku inwalidzkim. Towarzyszą mi także inne schorzenia: wodogłowie, pęcherz neurogenny i jelita neurogenne, zespół Arnolda-Chiariego II stopnia, padaczka. Każde z nich zabiera mi coś – spokój, kontrolę, bezpieczeństwo. Każdy dzień to podróż przez ból, lęk i chwile zwątpienia. Ale to także droga przez nadzieję, przez małe zwycięstwa, przez uśmiech, który pojawia się mimo wszystko.

Nie jestem tylko pacjentką. Jestem kobietą z marzeniami, uczuciami i ogromną chęcią życia. Nie godzę się na to, by choroba mnie definiowała. Codziennie uczę się, jak być bardziej samodzielna. Jak walczyć o szczęście, o wolność, o prawo do decydowania o sobie. Moja codzienność to godziny spędzone na materacu i stole rehabilitacyjnym, gdzie wspólnie z terapeutami walczę o każdy drobny postęp – o to, by móc zrobić coś sama, bez pomocy. Spotkania z psychologiem pomagają mi odnaleźć siłę, gdy ciało odmawia posłuszeństwa, a myśli zaczynają błądzić. To nie tylko terapia – to ratunek, światło w tunelu, chwila, w której odzyskuję siebie.

Co miesiąc potrzebuję około 3 400 zł na podstawowe leczenie i rehabilitację. Do tego dochodzą wydatki na: buty ortopedyczne, środki higieniczne, sprzęt ortopedyczny – aktywny wózek, ortezy. Łączne koszty sięgają kilkunastu tysięcy złotych. Dziękuję, że jesteś. Dzięki Tobie mogę wierzyć, że niemożliwe naprawdę staje się możliwe.

Z wyrazami wdzięczności i nadziei,
Monika Mosór