Karol Końca

Apel

W 2022 roku nasz świat stanął do góry nogami. Przez dziewięć miesięcy ciąży, codziennych mdłości i złego samopoczucia, nie przyszło mi do głowy, że po porodzie czekać będzie na nas wiadomość, że coś jest nie tak – diagnoza: trisomia 21. Teraz, kiedy wracam do tej chwili narodzin, jestem spokojna, ale zawsze będę pamiętać ten czas – niepokój, niepewność...

Czas wielkiej niewiadomej i bezsilności, a także samoakceptacji.

Bardzo chciałabym zapomnieć to, co wydarzyło się w pierwszych dniach życia mojego syna, i iść do przodu, ku jak najlepszej sprawności. Iść do przodu, aby ten mały człowiek umiał funkcjonować w społeczeństwie. Od momentu, gdy zrozumiałam, że muszę dać radę, myślę ciągle o przyszłości, o kolejnych etapach, które nas czekają. Wierzę, że nasza praca przyniesie dużo satysfakcji i kolejny krok będzie już łatwiejszy. Opieka nad Karolem wymaga wielu masaży, rehabilitacji ruchowej, logopedycznej, sensorycznej i wielu innych. W pierwszych chwilach ogarnął mnie wielki strach: czy ja jestem na tyle odważna, aby podołać wszystkim obowiązkom i zajęciom związanym z opieką nad dzieckiem z zespołem Downa? Może Wam się wydawać to proste, ale akceptacja tego faktu wcale nie jest łatwa, tak jak zaakceptowanie niepełnosprawności. Jako rodzice chcemy dla Karola jak najlepiej, dlatego będziemy się starać o każdą nową umiejętność, która pomoże mu się rozwijać.

Naszym celem, oprócz jak największej samodzielności, jest to, by Karol był po prostu szczęśliwy. Niech jego uśmiech będzie podziękowaniem za dotychczasową pomoc. Pomaganie ma sens i nasz książę Karol wykorzysta je w 100%.

Z całego serca dziękujemy za poświęcony nam dotychczas czas.

Rodzice